Vandaag een relaxte dag op het programma. Om 7.15 uur de deur uit om met de trein van de Oost- naar de Westkust te reizen en weer terug. Een reis van 4 1/2 uur enkele reis. Vie een koptelefoon
krijg je allerlei belangrijke informatie.
De trein rijdt door een gebied waar je niet met een auto kan komen. Het spoor is eind 1800 aangelegd om de reis met paard en wagen die 3 dagen duurde te verkorten. We treinden van Christchurch naar
Greymouth en weer terug.
Het spoor ging door 17 tunnels waarvan 1 van 8,5 kilometer . Op de terugweg werd net voor deze tunnel een locomotief extra achter het treinstel gezet omdat de tunnel, met de trein komende vanaf
Greymouth, per 43 meter 1 meter in hoogte stijgt. Deze tunnel is in 1923 gebouwd. Dat betekent dat het veelal handwerk was. Onvoorstelbaar in deze tijd. Om deze tunnel heen is een dorp ontstaan
waar nog steeds heel veel spoorwegwerkers wonen. Vanaf de eerste tunnel tot en met de laatste tunnel, rijdt je door een prachtig gebied. Met soms in de diepte een rivier en dan weer op gelijke
hoogte. Prachtig. We gingen over viaducten bruggen die ook al erg oud zijn. Van het begin tot aan het eind zijn er 6 verschillende soorten vegetatie. Onder andere een gebied met veel akkerbouw. De
irrigatie van deze enorme akkers gaat met speciale machines die enorm lang zijn. Is natuurlijk ook niet te doen om hier sproeiers te moeten verzetten. Ook zagen we onderweg een melkfabriek die per
8,5 miljoen liter per dag! verwerkt tot melkpoeder. Ook dorpen in opkomst waar veel mensen heen zijn getrokken vanuit Christchurch na de aardbevingen. Al met al een weer veel gezien vandaag en weet
super genoten. Heerlijk ontspannen door het panorama raam naar buiten kijken. We hadden ook geluk dat we de heenreis aan de ene kant van de trein zaten en de terugreis aan de andere kant, zodoende
hebben we beide kanten goed kunnen bekijken. Wat is de natuur hier toch mooi.
We gaan nog een weekje heerlijk uitrusten en alle indrukken verwerken.
Van de ruim 1600 foto's die we gemaakt hebben, zitten er ongetwijfeld genoeg mooie tussen om een mooi fotoboek ter herinnering te maken.
Wij willen jullie bedanken voor het volgen van ons blog en hopen dat jullie van onze verhalen hebben genoten en nog gaan genieten als we jullie spreken.
Vanmorgen weer vertrokken uit Twizel voor onze laatste autoreisdag. Op naar Christchurch. De eerste 200 km waren leuk om te rijden, met nogmaals zicht op de sneeuw, de groene bergen en de velden
vol met lupines. Even koffiestop in Fairli, in het bakehouse waar de beroemde Nieuw Zeelandse Pies worden gemaakt. Die moeten we natuurlijk wel proberen en inderdaad, na keuze uit 10 soorten 1
gekozen, hij was heerlijk! Zo''n 50 kilometer daarna kwamen we op snelweg 1 richting Christchurch. Het landschap werd vlak en geen mooie uitkijkpunten meer. Jammer. Echt een snelweg naar een grote
stad.
Waren om een uur of 1 in het hotel waar we de laatste 2 nachten slapen. Gelukkig konden we al inchecken. Wandelschoenen aangetrokken en op pad. Eerst even gekeken waar station zit zodat we
morgenochtend niet hoeven te zoeken. Die zit op een klein halfuurtje stevig doorstappen van het hotel. Effe bakkie gedaan en toen op weg naar het centrum. Dat was nog een aardig eindje lopen.
Eenmaal in het centrum troffen we 1 grote bouwput aan. Na de aardbeving in 2010 en 2011, waarbij het centrum van Christchurch hevig werd getroffen, zijn vele gebouwen ingestort. Hiervoor in de
plaats is men nu volop nieuwe panden aan het bouwen. Ook de kathedraal is gedeeltelijk ingestort. Hij wordt van alle kanten gestut. Heel indrukwekkend om te zien. Het lijkt net een fragment uit een
oorlogsfilm waarbij de kathedraal gebombardeerd is. In de komende 8 tot 10 jaar wordt hij toch opgeknapt, eerdere plannen waren om hem volledig te slopen.
Meerdere panden in de omgeving zijn gestut maar ook nog leegstaande panden die nog gesloopt moeten worden. Grote barsten in de muren laten zien wat een impact een aardbeving heeft. Kippenvel!
Morgen nog de Tranzalpine treinreis en dan zit onze reis naar Nieuw Zeeland er helaas op.
Vanmorgen alweer bijtijds op pad. Vandaag onze laatste geplande excursie, buiten de treinreis van vrijdag. (Snik,snik) maar wel weer een heel bijzondere. We reden naar Mt. Cook en melden ons aan de
balie bij Mt. Cook Explorer. We kregen een batch en een half uur later werden we met een bus naar de parkeerplaats gebracht vlakbij Lake Tasman. We moesten nog een stukje lopen en na zo'n 2
kilometer stonden we bij het meer. Het water van het meer had een heel aparte kleur. Een beetje cement wit. Zwemvest aan en hup de boot in. Onze schipper was Ian en hij kwam uit Ierland. De boot
ging het meer op. Het meer is 250 meter diep en het water slechts 3 graden. Wat er nou zo bijzonder aan het meer is? Er drijven ijsbergen in! Niet enorm hoge bergen want slechts 10% steekt boven
water uit en 90 % zit onder water. Het Tasman meer is namelijk een gletsjer meer. Een van de weinige toegankelijke gletsjer meren in de wereld. We voeren rond op het meer en kregen uitleg het
steeds veranderende glaciale landschap. Ijsbergen van elke denkbare vorm en grootte komen regelmatig los van de grootste gletsjer van Nieuw-Zeeland, de Tasman Glacier. Een spectaculair gezicht. Als
ze afbreken zijn de ijsbergen mooi blauw van kleur. Door de zon gaan ze al gauw kristaliseren en worden ze wit. Afgelopen nacht was er net een stuk van de gletsjer afgebroken en er lag dus een
nieuwe ijsberg bij. Ze smelten van bovenaf de soms kiept er 1 om. Enorme stuwwallen van bijna 200 meter hoog herinneren je aan de omvang en de grootsheid die de gletsjer in eerdere tijden heeft
beleefd. Onze schipper voer even zachtjes tegen een ijsberg aan, vandaar Titanic. Weer een enorm mooie ervaring. Toen we weer bij de auto waren was het nog vroeg in de middag. We besloten om naar
Lake Tekapo te rijden . Een klein stadje 50 km verderop van Twizel. Hier komen we morgen weliswaar doorheen rijden maar aangezien we morgen een rit van ongeveer 350 km hebben en we graag nog
Christchurch willen bekijken, nu maar even naar toe gereden. Hier bevindt zich the Church of the good Shepherd. Een heel klein kerkje van waaruit je prachtig de bergen kunt fotograferen. Alleen mag
je niet binnen fotograferen.....Maar door inzoomen toch heel mooie foto's kunnen maken. We waren er trouwens net op tijd want het kerkje ging dicht omdat er een bruidspaar aan kwam.
Nog evan wat gedronken en winkeltjes bekeken. Terwijl overal kerstmuziek klonk, realiseerden we ons dat het 5 december is, pakjesavond. We hebben helemaal niets van de sinterklaastijd meegekregen.
Dat is ook raar.
Daarna terug gereden naar motel en nog even een wasje gedraaid.
Al weer een dag om, morgen onze laatste reisdag met de auto....
Vanochtend in de stromende regen vertrokken van de schapenfarm voor een trip van ongeveer 350 km. Eerst nog even de watervallen van Purakaunui bezocht. Een wandeling door het bos om er te komen
maar het was de moeite zeker waard. Een heel mooie brede waterval. Verder gereden en na zo'n 11/2 uur werd het wat droger. Toen we eenmaal aan de andere kant van de bergen waren begon zelfs het
zonnetje te schijnen en liep de temperatuur op tot zo'n 22 graden. Perfect reisweer. En, het wordt wat saai misschien, wederom een prachtige route. Waar er eerst nog bergen met bomen en weilanden
met schapen waren, veranderde het landschap naar bergen met rotsblokken. Het leek alsof er gestrooid was met rotsen, een mooi gezicht. De volgende bergen waren weer groen. Een koffiestop in een
heel klein plaatsje gemaakt. Je verwachtte het niet maar het was er hartstikke druk. Na een paar fotostops was het tijd voor de picknick. We hadden het vanmorgen niet verwacht maar we zaten
heerlijk in het zonnetje, nabij de tussen 1982 en 1993 gebouwde dam in de oude goudzoekersstad Clyde. Een dam van 100 meter hoog en 70 meter breed in de Clutha rivier. Van de vele watercentrales in
Nieuw-Zeeland is dit de op 2 na grootste. Machtig om te zien . Een eindje verderop kwamen we over een hele mooie pas, de Lindis pass. Vanaf het uitkijkpunt konden we er een heel eind van zien. Ook
hier wordt in de winter geskied. Soms wordt deze pas dan afgesloten ivm sneeuw op de weg. Bij Omarama bezochten we de Clay Cliffs. Hier is een bijzonder natuurfenomeen, door een constante beweging
van de ondergrond veranderen deze lemen heuvel gedurende de dag van kleur. Klinkt raar maar we hebben het met eigen ogen gezien. Toen we aankwamen was 1 van de heuvels bruingeel en toen we
weggingen was hij grijs. Heel bijzonder. Als een wandeling van zo'n 2 kilometer omhoog kon je door een kloof tussen de bergen door lopen. Was wel oppassen geblazen want door de vele regen lag er
veel los grind. Ook weer een bijzondere ervaring.
Daarna de laatste 25 km afgelegd naar ons motel in Twizel. Dit is een dorp is oorspronkelijk een nederzetting die in 1968 is neer gezet voor de arbeiders die meewerkten aan de bouw van de waterdam
alhier. Na de voltooiing van de dam zijn hier mensen blijven wonen en is er een permanente verblijfplaats van gemaakt. Een jong dorp dus nog. Tijdens het uitpakken van de auto regende het helaas
weer. Hopelijk morgen droog want morgen gaan we de boot op.
Vandaag reisdag. Niet zo heel ver, 174 km, dus mooi tijd om onderweg nog wat te zien. We zakken weer terug naar het zuiden, naar de Cathlins. Om niet weer over de snelweg te hoeven en omdat we tijd
zat hebben, pakken we " the southern senic road " Nou scenic was ie. Wat een geweldig mooie route weer . We stopten bij Nugget point, waar zeehonden en dolfijnen te spotten zouden zijn. Na een klim
van 1 kilometer kuitenbijter aangekomen bij de vuurtoren. Maar helaas.....niks gespot. Op internet hadden we gezien dat het zuidelijkste puntje van Nieuw Zeeland weliswaar niet op de route lag maar
zo'n 100 km verderop. Omdat we tijd zat hadden en pas na 5 uur bij onze B&B terecht konden, besloten we om er heen te rijden. 100 km is in Nederland een goed uur maar hier wel 2 uur. Geen
probleem gewoon verder gereden over de mooie scenic route. Onderweg kwamen we nog een cave walk tegen maar die was allen met laagtij te doen. Helaas het was hoogtij. Lekker koffie/thee gedronken en
weer verder. Op een mooi plekkie onze broodjes genuttigd. Heeft ook wel wat zo langs de weg. Aangekomen op de parkeerplaats bij Slope point, bleek dat we nog een 2 kilometer door het weiland tussen
de schapen door moesten lopen naar HET PUNT. We hebben voor heteren vuren gestaan deze vakantie. Aangekomen bij het zuidelijkste puntje stond er een handwijzer met 4403 km naar de Zuidpool en 5140
km naar de evenaar. We done it!
Daarna weer de weg terug gereden en bij een baai nog een poging gedaan om dolfijnen te spotten. Helaas weer niet gelukt. Toen maar richting onze overnachtingsplek gereden, een B&B op een farm.
De 2 zoons van deze mensen huren de boerderij van de ouders en ze hebben elk 3800 schapen en 160 vleeskoeien. Voor de begrippen hier waren ze gemiddelde boeren qua grootte. De ouders runnen de
B&B. Vaders zelf heeft nog een handvol schapen en 12 herten. Vol trots heeft hij ons in zijn auto meegenomen om "the farm" te laten zien, crossend tussen de koeien door. De farm ligt hoog in de
bergen en de deur hoeft er niet op slot. Hier in de Cathlins zijn maar 3 restaurants, dus daarom gisteren al reservering gedaan. 12 km naar beneden maar heerlijk gegeten. Morgen weer fikse reis
voor de boeg maar veel mooie dingen onderweg.
Vanmorgen na het ontbijt de rest van Dunedin verkend. Deze stad is gesticht door Schotse kolonisten. Dunedin is afgeleid van Edinburg. Er is nog een heel mooi station. Hiervandaan vertrekt ook nog
een locomotief met treinstellen voor toeristen voor een reisje richting het zuiden . Verder nog een kathedraal en de eerste kerk van de kolonisten bezocht. De stad is pas in 1860 gesticht dus nog
niet zo heel erg oud. Daarna vast warm gegeten want om half 4 werden opgehaald voor onze Wildlife tour. Deze tour heeft al diverse awards gewonnen en dat snappen wij wel.
Als eerste gingen we de Albatros spotten. Hiervoor reden we naar de plek waar ze nestelen en waar het koud maar vooral heel winderig was. Ze nestelen op rotsen bij de Pacific, op het schiereiland
Otago. Wat een geweldige vogel om te zien. De Koningsalbatros kan tot 1,2 meter lang worden en de vleugelwijdte kan tot 3,3 meter zijn.
Daarna reden we naar een particulier reservaat aan de Pacific. Hier verrichten biologen, waaronder onze gidsen, goed werk door voor een natuurlijke leefomgeving te zorgen zodat ze zich kunnen
voortplanten. Aangekomen op het strand zagen we als eerste de Hooker zeeleeuwen. Zijn een zeldzaamheid en komen alleen voor in Nieuw Zeeland. De mannetjes kunnen tot 3 meter lang worden en tot 400
kilo wegen. Daar lag dus heel wat op het strand. Af en toe een keer geeuwen en zich omdraaien in het zand. Lekker lui dus. Als ze honger hebben duiken ze de zee in tot wel 200 meter diep. Verder
kijkend langs het strand zagen we enkele Geeloog Penguin het strand op komen. Dit is de zeldzaamste pinguïn ook zij komen alleen voor in Nieuw Zeeland. Zij migreren niet zoals sommige andere
pinguïns wel doen. Zij vissen overdag en komen in de namiddag weer terug naar hun nesten. Zij geven de voorkeur aan nesten in de vegetatie zodat ze beter beschermd zijn. We hebben ze niet gezien
maar er zaten ook blauwe pinguïns. Zij komen echter pas als het donker is weer het strand op.
We reden nog een eindje verderop en kwamen bij een rotsstrand waarop een kolonie Nieuw Zeelandse Pels zeehonden lagen. Zij kunnen tot 2.5 meter worden en tot 50 kilo wegen. Er waren ook veel
jonkies. De vrouwtjes zijn ongeveer 50 weken per jaar zwanger. Ongeveer 8 dagen nadat de pup geboren is paart het vrouwtje met het mannetje die de baas in van het gebied. Ondanks dat er vanaf zee
ontzettende mist op kwam zetten konden we alles toch goed zien.
Onderweg terug zagen we ook nog een uil in een boom zitten, een paar steltlopers met een jonkie en en een Pukeko gezinnetje. Een Pukeko is een diepblauwe vogel met een knalrode snavel die veel in
Nieuw Zeeland voor komt. Al met al een zeer educatieve dag.
Vandaag weer een reisdag. Ongeveer 300 km op de planning. Van het zuidwesten naar het zuidoosten. De eerste 100 km kun je na al het moois wat we gezien hebben, ronduit saai noemen. Geen bergen en
alleen maar strakke wegen rechtdoor over de StateHighway. Toen veranderde het landschap weer en zagen we groen heuvels met heel veel schapen. In het plaatsje Gore effe koffie/thee gedronken. Hier
was en is het eerste warenhuis van H&J Smith opgericht, vergelijkbaar met onze legendarische V&D. Een heel mooi authentiek pand. Inmiddels met meerdere vestigingen verspreid over Nieuw
Zeeland.
Broodjes gekocht en deze onderweg lekker met de kont in het gras in het zonnetje opgepeuzeld. Op deze route waren geen wandelingen die je kon doen en ook geen bijzondere plekken voor een foto stop.
Dus maar door gereden naar onze overnachtingsplek in Dunedin, 1 van de grotere plaatsen op het zuidereiland. De B&B bevindt zich aan de rand van de stad. Binnen 15 minuten lopen zit je in
hartje stad. Na de rondleiding door de B&B de wandelschoenen aangetrokken en richting centrum gelopen. Her en der mooie oude panden en ook een brouwerij midden in de stad. Het kantoorgedeelte
bevind zich in het pand waar de brouwerij gestart is in het jaar 1876. De rest is in de loop der jaren in authentieke staat bijgebouwd. Er is ook een heel mooi station maar aangezien onze excursie
morgen pas om 15.30 uur begint gaan we die morgen bekijken. Wel raar is dat je naast een levensgrote opgetuigde kerstboom in het centrum staat in het warme zonnetje. Evenals de etalages waar de
zomerjurk en korte broek naast de kerstboom geetaleerd staan. Lekker op terrasje in het zonnetje gezeten en de 1000 foto's bekeken die we gemaakt hebben. Lekker gegeten en toen weer stijl omhoog
gelopen naar onze B&B.
Zo dat was vroeg vandaag. Wekker ging al om 6 uur.... We moesten namelijk nog 120 kilometer rijden voor onze excursie van vandaag. Daar doe je hier toch wel 2 uur over. Om 7 uur weggereden en koers
gezet richting de Milford Sounds. Het was net als de vorige dagen erg mooi onderweg. De bewolking hing nog laag tussen de bergen en met het zonnetje daarboven zag het er heel mooi uit. We kwamen
langs Mirror Lake en zoals de naam al doet vermoeden was er spiegeling in het water van de bergen waarop nog sneeuw lag. Grappig om te zien. Een eindje verderop kwamen we een auto tegen waarvan de
bestuurder een bordje met daarop slow uit het raam stak. Even later snapten wij waarom. Wij zijn er voor stil gaan staan. Er kwamen namelijk 2 kuddes schapen aan, gewoon over de weg. Er voor en er
achter een auto en de kudde werd bij elkaar gehouden en voortgedreven door een aantal honden. Prachtig om te zien.
Onderweg zagen we nog mooie plekjes maar we besloten die op de terugweg te bekijken ivm de tijd. Aangekomen aan het einde van deze weg kwamen we aan in de haven van de Milford Sounds. We gingen de
boot op en voeren door het gebied met allemaal fjorden, tot aan de Tasmanzee. Onderweg werd er uitleg gegeven over wat we zagen. Zo bleek dat we enorm geluk hadden met het weer. Het regent namelijk
9 meter per jaar in de Milford Sounds! Ze rekenen niet eens zoals bij ons in millimeters. De vegetatie boven op de rotsen tegen de bergen aan was dan ook erg groen, veel loofbomen die alleen hier
voor komen. Veel van deze bomen zijn beschermd. Ook waren er vele stroompjes die van de bergen kwamen. Er lag nog de nodige sneeuw wat aan het smelten was en dat water kwam via die stroompjes naar
beneden . Er waren maar 2 echte watervallen en onder 1 van deze voeren wij door. Op de terugweg kwamen we langs een rots waar robben lekker lui lagen te wezen. Het ging om geelsnuitrobben die hier
veel voorkomen. Overigens liggen alleen de mannetjes op de rotsen. De vrouwtjes zwemmen in het water op zoek naar voedsel. Nooit van emancipatie gehoord denk ik.
We legden aan bij een onderwater observatorium. Hier had men een soort glazen buis in het water aangebracht waardoor je door middel van trappen naar beneden zo'n 10 meter onder de waterspiegel kon
kijken. Een soort groot aquarium. We zagen vele vissen, zeesterren en zee egels. Ook het beroemde beschermde zwarte koraal, wat in werkelijkheid wit is, konden we bekijken. Een gids gaf uitleg. Na
een half uurtje werden we door een andere boot weer opgepikt en terug gebracht naar de haven. Op de weg terug zijn we meerdere malen gestopt om mooie plekken te fotograferen en te bekijken. Zo
stonden we onder andere met onze voeten in de sneeuw. Terug in het dorp waar we slapen besloten we om nog een eindje te gaan lopen langs het strand en door het dorpje. Het werd echter na een half
uurtje heel donker dus besloten we terug te gaan naar ons huisje. Net op tijd waren we binnen voor een fikse onweersbui losbarstte.
